کارت را با ضرب گذاشت روی میزی که پشتش نشسته بودم:«باید قدرم رو بدونی »

راست می گفت، کار هر کسی نبود که یک بچه درست کند و بعد از معلول شدندش با هزار مکافات برایش کارت بگیرد. این کارت نشان می داد یک معلول واقعی ام، چون زیرش نوشته بود: نوع معلولیت دایم و کامل .

پدرم همین جور می خندید و آدامسش را می جوید. همین که از اتاق رفت بیرون، شروع کردم به فریاد کشیدن . پدرم مات و مبهوت نگاهم می کرد نمی دانست دقیقا به خاطر چه چیزی فریاد می زنم . بعد مادرم آمد توی اتاق و چون از فریاد کشیدن خسته شده بودم، شروع کردم به کشیدن چیزهای دیگر و اولین چیزی که دم دستم رسید، گیس های مادرم بود. مادرم  خیلی به موهایش می رسید؛ هیچ وقت با شامپو نمی شستشان ، چون مواد شیمیایی برای بقای موهایش ضرر داشت. آرام آرام شانه شان می کرد و فکر می کرد عضو فناناپذیر بدنش است. حالا  من داشتم این گیس های افسانه ای را به خاطر معلولیت کامل و دایم ناقابل، از ریشه می کندم .

مادرم بالاخره خودش را از زیر دستم خلاص کرد و شروع کردم به کشیدن موهای خودم. کارت را روی هوا تکان دادم و فریاد زدم :«کامل و دایم؟ کامل و دایم؟ »

پدرم گفت:«نه،نه ، اون الکیه: فقط واسه اینه که امکانات بیشتری از دولت بگیریم .»

مادرم گیس هایش را توی دستش گرفته بود. اشک می ریخت و می گفت :«موهام رو کند، موهام رو کند »

 اما من رام شدنی نبودم تا این که پدرم گوشی اش را آورد و گفت:«بیا با خودش صحبت کن.» خودش بهت می گه که این رو الکی نوشته »

من فریاد می زدم و صدا از پشت خط می گفت:«الو، الو »

پدرم گوشی را گذاشت روی بلندگو و به مرد گفت :«آقا بیا خودت بهش بگو همین جوری نوشتی کامل و دایم »

مرد گفت:«پسر جون همه ش خالی بندیه. همه ش واسه اینه که امکانات بیشتری بهت بدن، خونه ، وسایل بهداشتی، امکانات »

من کمی آرام شدم .

«همه ی ما می دونیم تا چند وقت دیگر راه می افتی »

حالا کاملا آرام شده بودم .

«آفرین آروم باش، آروم باش »

پدرم از مرد تشکر کرد . بعد از آن آتش فشانی که به پا شده بود ، خانه در سکوتی عمیق فرو رفت البته من می دانستم آن صدای پشت تلفن، صدای آقای  باسره، سوپری محل مان بود. همانی که پدرم ازش نسیه جنس می گرفت و گاهی می رفت پیشش درد دل می کرد. این را هم می دانستم که معلولیت کامل و دایم یعنی یک معلولیت کامل و دایم  با طعم ویلچر و چاشنی لوازم بهداشتی .

 نوشته ی: مرحوم عبدالوهاب نظری – بندرعباس